Właśnie minął Tydzień Biblijny i Narodowy Dzień Czytania Pisma
Świętego, któremu w tym roku towarzyszyły słowa: „Zgromadzeni na
świętej wieczerzy:". Należy podkreślić, że za słowem „narodowy”
poszły czyny. Media stanęły na wysokości zadania. Nareszcie w TV
słychać było nie tylko o szczepionkach i koronawirusie.
Pismo Święte, to księga niezwykła, nazywana nie tylko Biblią, ale
również Słowem Bożym, czy Księgą Ksiąg. To trudna księga. Podziwiam
tych, którzy czytają ją któryś już raz z rzędu. Osobiście uwielbiam
Księgę Przysłów i Księgę Psalmów. Często z nich korzystam przy
pisaniu artykułów. Za pewnik przyjmuję: „Z całego serca Bogu zaufaj,
nie polegaj na swoim rozsądku” (Prz 3, 5).
Słowo „Biblia” pochodzi z języka greckiego i znaczy tyle co
„Księgi”. Składa się ze Starego i Nowego Testamentu. Stary Testament
(46 ksiąg) został napisany mniej więcej w okresie od X do I wieku
przed Chrystusem. Natomiast Nowy Testament (27 ksiąg) został spisany
w czasie znacznie krótszym, tj. w latach 50-100 po Chrystusie.
Różnica między Starym Testamentem a Nowym Testamentem polega głównie
na tym, że Stary Testament ukazuje działanie Boga w narodzie
izraelskim (historia zbawienia), zapowiadając jednocześnie nadejście
Mesjasza – nowego Króla (Jezusa Chrystusa). Natomiast Nowy Testament
ukazuje nam już wypełnienie się tego, o czym czytamy w Starym
Testamencie. Stąd też Nowy Testament, bez znajomości Starego
Testamentu, będzie dla nas niezrozumiały, gdyż tam są jego korzenie.
Stary Testament został napisany w trzech językach: hebrajskim,
greckim i aramejskim. Natomiast Nowy Testament został napisany w
języku greckim w dialekcie koine. Wyjątek stanowi Ewangelia według
św. Mateusza, która pierwotnie została napisana w języku aramejskim.
Święty Hieronim przetłumaczył na łacinę całe Pismo Święte. Urodził
się ok. roku 347 w Strydonie w Dalmacji w rodzinie chrześcijańskiej.
Po zdobyciu gruntownego wykształcenia w kulturze klasycznej i
chrześcijańskiej, zwrócił się ku życiu ascetycznemu. Wyruszył do
Azji Mniejszej, na pustynię Chalkis, położoną na południowy zachód
od Antiochii, gdzie zamieszkał wśród pustelników. W tym czasie uczył
się greki i hebrajskiego, tłumacząc i przepisując pisma teologiczne.
Po tym okresie, Hieronim wezwany do Rzymu przez nowo wybranego
papieża Damazego, został jego sekretarzem. Papież zachęcił Hieronima
do przetłumaczenia Pisma Świętego na łacinę. W 385 roku Hieronim
wyruszył do Ziemi Świętej, by prowadzić życie mnisze tam, gdzie
„Słowo Wcielone chodziło po ziemi”. W 386 roku zamieszkał w
Betlejem, gdzie założył klasztor męski i żeński oraz dom dla
pielgrzymów, pamiętając, że „Maryja z Józefem nie znaleźli dla
siebie miejsca przybywając do Betlejem”. Tam dokonał łacińskiego
przekładu Ewangelii, tłumaczy na łacinę cały psałterz oraz znaczną
część Starego Testamentu. Jego praca stała się podstawą Wulgaty,
oficjalnego tłumaczenia Biblii na łacinę. Ojciec Święty przypomniał,
iż przekład ten został uznany za natchniony przez Sobór Trydencki.
Święty Hieronim napisał również liczne komentarze do Pisma Świętego.
Zmarł 30 września 420 roku w swojej celi nieopodal groty, w której
przyszedł na świat Zbawiciel świata.
opr.
Jadwiga Kulik